قصیده دعبل در مرثیه امام حسین

ابیات زیر بخش ابتدایی قصیده ای است از دعبل خزاعی در رثای امام حسین:

دو بیت اول شاید خطاب به امرؤ القيس و اشاره به قصیده معروف او “قِفَا نَبْكِ مِنْ ذِكْرَى حَبِيْبٍ وَمَنْزِلِ” باشد. یعنی ای کسی که ایستاده ای و بر دیار از دست رفته (بر آثار بر جا مانده از دیار) می‌گریی، به خدا که عقلت را از دست داده ای … تا کی ادعای حزن می‌کنی در حالی که مرفه هستی؟ اگر واقعا محزونی چطور (راحت) می‌خوابی؟

اگر می‌خواستی گریه کنی چرا بر حسین و اهلش نگریستی؟ چرا نگریستی بر کسی که محمد بر او گریست. پس همانا فرشتگان در آسمان بر او گریستند، آن گروه درخشان و با کرامت، در حالی که در رکوع و سجده بودند…