شیعه

میرزای نائینی از اوضاع نابسامان ایران در جنگ جهانی اول مکرر به امام زمان شکایت می‌کند تا اینکه مکاشفه‌ای برایش روی می‌دهد.

سید محمد باقر دامغانی در پی شدت یافتن بیماری سل به استاد خود میرزا مهدی اصفهانی شکایت می‌کند.

شیخ حسن عراقی برقی به قلبش می‌خورد که او را به مسجد می‌کشاند. خطیب جمعه سخن از مهدی می‌گوید و محبت مهدی در دلش جای می‌گیرد.

در روایتی از یونس بن عبد الرحمن، از امام کاظم، ذکر غیبت امام زمان و درجات شیعیان ثابت قدم در آن دوران می‌رود.