دعای امام باقر در سجده

در کتاب کافی (ج ۳ ص ۳۲۳) روایتی از اسحاق بن عمار از امام صادق علیه السلام نقل شده است که متضمن دعایی است که امام باقر در سجده‌ای می‌خواندند.

اسحاق بن عمار می‌گوید که امام صادق علیه السلام فرمود (نقل به مضمون): رختخواب پدرم را من آماده می‌کردم. پس منتظرش می‌ماندم و هنگامی که به بسترش می‌رفت و می‌خوابید، من هم بر می‌خواستم و به رختخواب خود می‌رفتم.

شبی، پدرم در آمدن تاخیر کرد. پس من در جستجوی او به مسجد آمدم و این وقتی بود که مردم آرام گرفته بودند. پس او را در مسجد یافتم، در حالی که در سجده بود و جز او کسی در مسجد نبود. پس صدای حنین او را شنیدم، در حالی که می‌گفت:

• سُبْحَانَكَ اَللَّهُمَّ
• أَنْتَ رَبِّي حَقّاً حَقّاً
• سَجَدْتُ لَكَ يَا رَبِّ تَعَبُّداً وَ رِقّاً
• اَللَّهُمَّ إِنَّ عَمَلِي ضَعِيفٌ
• فَضَاعِفْهُ لِي
• اَللَّهُمَّ قِنِي عَذَابَكَ يَوْمَ تَبْعَثُ عِبَادَكَ
• وَ تُبْ عَلَيَّ إِنَّكَ أَنْتَ اَلتَّوّٰابُ اَلرَّحِيمُ.

شرح

علامه مجلسی در مرآة العقول در شرح این حدیث بیانی دارند به این مضمون که حدیث موثق است. در کلام امام علیه السلام که “فسمعت حنينه” حنین یا با حاء مهملة است (یعنی ح) یا با خاء معجمة (یعنی خ که در این صورت خنينه بوده است.) در النهاية می‌گوید در آن است (ظاهرا یعنی از مثال‌های کاربرد این لغت است) که “خنین او را در نماز می‌شنید.” خنین نحوی از گریستن است که به انتحاب (گریه شدید، مستمر، با صدای بلند) نمی‌رسد. اصل خنين خروج صداست از بینی، همان‌طور که حنين که خروج صداست از دهان.

ابتدای روایت

متن عربی ابتدای روایت به قرار زیر است:

• أَحْمَدُ بْنُ إِدْرِيسَ
• عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ
• عَنِ اِبْنِ مَحْبُوبٍ
• عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ
• قَالَ لِي أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ:
• إِنِّي كُنْتُ أَمْهَدُ لِأَبِي فِرَاشَهُ
• فَأَنْتَظِرُهُ حَتَّى يَأْتِيَ
• فَإِذَا أَوَى إِلَى فِرَاشِهِ وَ نَامَ قُمْتُ إِلَى فِرَاشِي
• وَ إِنَّهُ أَبْطَأَ عَلَيَّ ذَاتَ لَيْلَةٍ
• فَأَتَيْتُ اَلْمَسْجِدَ فِي طَلَبِهِ
• وَ ذَلِكَ بَعْدَ مَا هَدَأَ اَلنَّاسُ
• فَإِذَا هُوَ فِي اَلْمَسْجِدِ سَاجِدٌ
• وَ لَيْسَ فِي اَلْمَسْجِدِ غَيْرُهُ
• فَسَمِعْتُ حَنِينَهُ
• وَ هُوَ يَقُولُ … [الدعاء].

.